Kortrijk Art Weekend – Ignace Cami en Brenda van Vliet
Deze ‘publieke’ residentie zet een bijzonder krachtenspel in gang. De wisselwerking tussen de twee kunstenaars vertakt zich tot een symbiose met het nieuwsgierige, soms weifelende publiek. Er ontspint zich een netwerk van mensen en factoren zoals verrassing en overdracht, aantrekking en respons. Voor het kunstenaarsduo heeft deze interactie iets paradoxaals. Het gevolg is dat ze af en toe in een dubbele hoedanigheid gedwongen worden, die van maker én van gids. Geen bezoeker zal het ontkennen, de twee zijn ontegenspekelijk aan elkaar gewaagd in hun communicatieve vaardigheden. Maar gelukkig staat dat, dankzij hun arbeidsethos, de focus op het maken niet in de weg. Niet zo vanzelfsprekend maar ‘wir schaffen das’, werpt Ignace op.
Modderkruipen. Het is een van die vele plastische woorden die kunstenaar Brenda van Vliet laat vallen. Zo neemt ze ook sprekende adjectieven als geinig, lustig en energiek in de mond wanneer ze het heeft over de kunstpraktijk.
Het modderkruipen verwijst naar de paalwoning waarin ze woont. ‘Paalwoning?’, hoor ik je vragen. Jawel. Brenda komt uit de buurt van Rotterdam. De havenstad en bij uitbreiding haar hele vaderland is dooraderd met water en is dus een veenland. De moergrond stimuleerde het idee om paalwoningen te bouwen. Onder de kleigrond ligt de zandgrond. Het is op deze laag dat de pijlers van de huizen gebouwd zijn. En die staan borg voor de stabiliteit.
De moerasgrond leidt mijn gedachten naar een ander soort bodem, die waar het hier in deze residentie om gaat: de ‘Sottobosco’ of bosgrond, van een onschatbare waarde voor ons ecosysteem. Deze bron van leven leunt dicht aan bij de drijfveer van het schilder- en tekenwerk van Brenda van Vliet. Zij put namelijk inspiratie uit het planten- en dierenrijk. Voor een lange periode gaat ze in dialoog met kunstenaar Ignace Cami, haar expeditiegezel. Kortrijk Art Weekend vormt hun eerste mijlpaal binnen dit proces.
bosgrond is van een onschatbare waarde voor ons ecosysteem
Het oeuvre van Ignace Cami is doorspekt met de volkscultuur. Het is dus niet vreemd dat hij hier in residentieplek Wit.h, samen met Brenda van Vliet een poppenkast uitwerkt die qua kleur en vormelijke contouren vegetatie oproept. In het belang van hun zoektocht zal de poppenkast daarbij een relevant vehikel zijn om verhalen te vertellen en commentaar te geven op de samenleving.
Vooraf maakten ze reeds tekeningen die inzoomen op het ecosysteem. Die dienen als idee voor het maken van handpoppen in een volgende fase. Brenda tekent en schildert insecten, Ignace vertrekt van notensoorten: het zijn bestanddelen van de rijke ondergrond. Ze beelden schimmels af die groeien op insecten. De organismen – in hun ogen goedaardig – nemen bezit van de beestjes. Zo vindt er gaandeweg een transformatie plaats en worden hybride wezens tot leven gewekt. Beeldspraak is hier op zijn plaats. De kruisingen in het ecosysteem stemmen overeen met hoe de samenwerking van dit artistieke stel zich voltrekt. De ontelbare dynamieken die onder het bladerendek plaatsvinden, zijn op hun beurt een metafoor voor wat zich buiten de spotlights in de samenleving afspeelt. En dat is heel wat.
"Niet zo vanzelfsprekend maar 'wir schaffen das"
