Eerste kennismakingsdag
Sottobosco? Hoe bedoel je?
Terwijl expo De Windstoot in volle belangstelling loopt in het Museum dr. Guislain, start Wit.h op 2 mei ’23 met het vervolg: een nieuwe artistieke expeditie onder de klinkende titel ’Sottobosco’
De collectieven organiseren zich in residenties en het thema wordt vrij geïnterpreteerd en vormgegeven.
Aanwezig: Jonas Vansteenkiste, Arnaud Rogard, Lenja Vanlaeken, Evita Werbrouck, Johan Geenens, Wim Decoene, Brenda van Vliet, Vincent Haenen, Ignace Cami, Pierre Muylle, Jona Nachtergaele, Jens Wijnendaele, Rik Rabaey, Eveline Callens, Klaas Rommelaere, Ellen Soete, Bas Tillie, Hein Mortier, Kwint Manshoven, Geertje Vangenechten, Luc Vandierendonck, Bart Vandevijvere, Els Vermeersch, Senne Mentens, Lode Steenhoudt, Bart Marius, Yoon Hee Lamot, Kristine Timperman en Leni Van Goidsenhoven.
Sottobosco: wat willen we vertellen?
In de komende drie jaar werkt Wit.h met het motief van de bosgrond. We nodigen een groep kunstenaars uit om hier mee aan de slag te gaan.
Sottobosco is een metafoor voor het belang van organismen in de schaduw. De bosgrond is minder opvallend aanwezig in het bos dan de grote boom, maar gelijkwaardig en minstens even belangrijk. Bosgrond zorgt voor een gezonde basis met een grote biodiversiteit. We verleggen de aandacht van de grote bomen, die alle aandacht vangen, naar de minstens even rijke ondergrond. Net zoals Otto Marseus van Schrieck (zie vervolg tekst) de schoonheid van dat waar velen terughoudend en argwanend over waren, blootlegde, legt Sottobosco de schoonheid en rijkdom van de onderbelichte wereld van kunstenaars met een beperking bloot. Hun kwetsbaarheid bezit naast schoonheid ook een creativiteit en energie die niet zichtbaar zijn wanneer je naar het grote kunstlandschap kijkt waarin enkel de hoge bomen belangrijk zijn. Het is enkel door in te zoomen op deze kleine wereld dat men de beweeglijkheid en rijkdom van de onderlinge relaties, het krioelen, kan blootleggen. Net zoals de Bentvueghels (zie vervolg tekst) vormt Sottobosco een collectief, waar het bruist van energie.
Wit.h is en denkt inclusief en smeedt samenwerkingsverbanden waarbij wederzijdse beïnvloeding en gemeenschappelijke creatie essentieel zijn. Binnen Sottobosco is iedereen belangrijk en nodig om het ecosysteem in stand te houden. Wij bieden een plek om los van regels te werken, waar plaats is voor ‘iets nieuws’ en waar experiment centraal staat. Wit.h cript* als het ware de kunst en haalt haar uit haar comfortzone.
De titel Sottobosco ontleent zijn naam aan het genre dat ontstond binnen het oeuvre van Otto Marseus van Schrieck. In de 17e eeuw liet deze landschapskunstenaar zich sterk fascineren door de bosgrond, le sous-bois, Sottobosco. Op zijn gerenommeerde Sottobosco-stillevens geeft hij de zwammen, bladeren, kleine bloempjes, vlinders, hagedissen, kleine slangetjes en andere beestjes weer binnen de donkere, vochtige onderlagen van het bos. Deze kleine organismen vormen een essentieel onderdeel van het bos maar zijn op grote landschapskunstwerken niet te zien. Hun dynamiek staat in contrast met de onbeweeglijkheid van het grote landschap: binnen Sottobosco krioelt het namelijk van het leven en van de energie. Alle organismen zijn hier met elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk.
"Het is een prachtige titel maar ik kan hem nog niet onthouden"
De inspiratiebron is Otto Marseus van Schrieck?
Otto Marseus van Schrieck is een Nederlandse kunstenaar die naar Rome trok om zich daar als kunstenaar verder te ontwikkelen. Hij belandde hier binnen een vereniging van andere Nederlandse kunstenaars genaamd de Bentvueghels. De naam is Oudnederlands voor Bentvogels, wat leden van de schildersbent betekent. Deze hechte groep kunstenaars stond bekend om hun dronken en ludieke activiteiten. Maar het was ook een vereniging voor kunstenaars die niet voldeden aan het ideaal dat door de Romeinse kunstacademie werd opgelegd. Bij de Bentvueghels was er plek voor de naturalistische en humanistische beeldtaal van de jonge Nederlandse kunstenaars die niet enkel het Italiaanse ideaal wilden kopiëren. Net zoals de organismen op de Sottoboschi waren ook de Bentvueghels van elkaar afhankelijk.
Om toe te treden tot de Bentvueghels moesten initianten een doopritueel doorstaan dat eruit bestond een tableau vivant samen te stellen met andere leden van de vereniging. De rituelen mondden uiteindelijk uit in een groots banket en overmatig drankgebruik. Binnen de Bentvueghels had elk lid ook zijn eigen Bentnaam of bijnaam, als parodie op de serieuze bijnaamgeving van de leden van de officiële Sint-Lucasgilde te Rome. van Schriecks bijnaam was de Snuffelaer. Deze kreeg hij omdat hij op een nieuwsgierige manier rondsnuffelde op zoek naar kleine diertjes zoals slangen, vlinders, padden, hagedissen en rupsen om te verzamelen. Hij koesterde een onuitspreekbare liefde voor de diertjes die velen als beangstigend en afschuwelijk zagen, maar het is uiteindelijk enkel het uiterlijk van deze beestjes dat angst wekt.
Hij koesterde een onuitspreekbare liefde voor de diertjes die velen als beangstigend en afschuwelijk zagen
Waar leidt de expeditie heen?
Heel eerlijk? Op dit moment geen idee.
Heel wat deelnemende kunstenaars hebben bevestigd maar een aantal moeten er nog even over nadenken.
Gaan we voornamelijk werken in duo’s of vormen er zich onderweg grotere collectieven?
En waar kunnen we in residenties werken?
Of vinden we uiteindelijk toch nog een goeie werkplek in Kortrijk?
Het thema is gekend en door iedereen als boeiend ervaren maar welke verhalen dit losmaakt bij de kunstenaars en de kunstwerkers laten we volledig over aan de komende tijd. Letterlijke vertalingen van de metafoor verwachten we niet echt maar we zijn benieuwd welke nieuwe verhalen er ontstaan en de expeditie kleuren. Op dit moment hebben we ook nog geen idee wat dit bij het publiek kan losmaken.
We vermoeden dat we er ongeveer drie jaar zullen aan werken en dan terug tentoonstelling in museum dr. Guislain maar of we die timing volhouden en onder welke vorm dit uiteindelijk tentoongesteld wordt is nu nog koffiedik kijken.
En wie weet welk ingenieus idee of ervaring morgen het bospad een richting uitstuurt die we nu zelfs niet kunnen vermoeden.
wie weet welk ingenieus idee of ervaring morgen het bospad een richting uitstuurt
