De boom is gegroeid en breekt door het glazen plafond
De boom is gegroeid en breekt door het glazen plafond. Wat was zijn voedingsbodem om te ontkiemen?
ontkiemen - groeien - breken
Dit najaar gaat het kunstenaarsduo Jonas Vansteenkiste en Arnaud Rogard op residentie in Nederland. Zoals het gaat met alle goeie plannen, kent dit plan een lange ontstaansgeschiedenis. Arnaud Rogard heeft op vandaag een loopbaan van ca 30 jaar. Het is duidelijk dat ‘kunstenaar zijn’ in zijn DNA zit. Voor Sottobosco(bosgrond) nodigden we Arnaud uit om samen te werken met kunstenaar Jonas Vansteenkiste. In beide oeuvres vormen het ‘huis’ in de brede betekenis van het woord een rode draad. Beide kunstenaars werken onder meer met keramiek.
Voor Sottobosco gaan ze op zoek naar hun eigen ABC. Nieuw werk zal ontstaan en zal uiteindelijk los van de makers een beeldtaal spreken in de tentoonstellingen waar het getoond wordt. Dan pas ontstaat de dialoog met de toeschouwer. Een toeschouwer leest het werk, ziet en voelt het ABC en gaat met een eigen verhaal naar huis.
Dit is de kracht van kunst.
De residentie gaat door in het EKWC, het Europees keramisch werkcentrum in het Oisterwijk in de buurt van Tilburg. Een internationale groep kunstenaars verblijft er gedurende drie maanden. Iedereen heeft zijn eigen atelier. De ateliers bevinden zich in een monumentale omgeving, volledig uitgerust om keramiek te maken. De heel grote ovens en de ontelbare mogelijkheden om te glazuren, spreken tot de verbeelding. De staf van het werkcentrum staat ter beschikking van de kunstenaars om hen te ondersteunen, feedback te geven en nieuwe technische zaken aan te leren of uit te proberen. De kunstenaars zijn vrij in hun werk en werkritme maar komen samen om koffie te drinken. ‘s Avonds is er een beurtrol om te koken en tafelt het hele gezelschap in dezelfde keuken. Kunst creëert ontmoeting.
De eerste stappen in de kunstwereld van Arnaud Rogard liggen al lang achter ons. Hij evolueerde van een kind dat unieke bewegingen maakte en tekeningen in het zand schreef naar een kunstenaar die straks ogenomen wordt in de wall of fame in het EKWC. Het klinkt allemaal simpel maar dat is het niet. Hoe geraak je als kunstenaar (met een beperking) zo ver?
Er is een basisregel: werken, werken en werken.
Als je het curriculum van Arnaud Rogard bekijkt, is dit een unieke, belangrijke kans om te creëren en zijn perspectief als kunstenaar te verruimen. Arnaud Rogard gaat als mens in dialoog met de wereld. Hij doet dit in zijn eigen taal. In het kunstenaarschap vindt hij autonomie. Maar de context errond is anders dan de context bij een kunstenaar zoals bijvoorbeeld Luc Tuymans. De context moet gecreëerd worden voor Arnaud: zijn moeder die hem meeneemt op reis naar plekken waar hij inspiratie vindt, kunstwerkplaats de zandberg waar hij bijna dagelijks werkt in het dagcentrum en ondersteunt wordt door artistiek mentor Lenja, enthousiaste vrijwilligers als Mark, Marieke en Griet, de dagelijkse ondersteuning in zijn woning, taxi Sam die hem straks naar het station brengt, … enzovoort enzoverder. Als je dit probeert in kaart te brengen, zie je een heleboel concentrische cirkels ontstaan rond de kunstenaar met een bijzonder verhaal.
10 jaar geleden zou het ondenkbaar geweest zijn om te appliqueren in het EKWC. We zijn er ons goed van bewust dat dit niet alleen voor Arnaud en zijn omgeving een uitdaging is maar ook voor het EKWC zelf en voor de andere kunstenaars in residentie. Geen moeite wordt gespaard om de ruimte open te breken, het glazen plafond aan diggelen te slaan en nieuw werk te creëren. De poëzie ligt in die inspanning.
We duwen iedereen uit de comfortzone.
Hoe gaan we dit in beeld brengen? Arnaud Rogard breekt hier door een glazen plafond. De boom groeit verder. Dit zou onmogelijk zijn zonder een voedingsbodem waarin alles kon kiemen. We willen dit tonen via een videofilm, geen documentaire, geen registratie van ‘een dag in het leven van’, geen TV gehalte maar een werk vol poëzie. Een werk dat opnieuw een eigen taal zal spreken en de dialoog met de toeschouwer op gang kan brengen.
